Ben ik verslaafd aan stamboomonderzoek?

Online kwam ik een blog tegen met de prachtige titel: “12 Signs You’re Addicted to Family History Research” – 12 signalen dat je verslaafd bent aan familie geschiedenis onderzoek. In dit Engelstalige artikel worden 12 signalen gegeven die een teken zijn dat je verslaafd bent aan stamboomonderzoek. Ik besloot de signalen als een test te zien.

Je besteed veel tijd pratend en denkend aan overleden personen.

Dit klopt wel. Veel gesprekken met familie gaan over mijn laatste ontdekking of een puzzel in mijn onderzoek waarmee ik bezig mee ben. Ook ken ik de namen van overleden familieleden en hun geboortedatum beter dan die van nog levende (verre) familie.

Je keek op van je onderzoek en realiseerde je dat het midden in de nacht was terwijl je aan het begin van de avond was begonnen.

Toen ik net met stamboomonderzoek begon woonde ik nog op mijzelf. Toen is dit zeer regelmatig gebeurd. Alle tijd was ik dan vergeten, alleen ik, mijn beeldscherm en de puzzel van de onderzoeksvraag voor mij.

Je hebt de meest bijzondere dingen gedaan om de perfecte foto te krijgen van een grafsteen.

Dit heb ik nog niet hoeven doen. Maar dat komt doordat vele vrijwilligers van websites als online begraafplaatsen dit wel doen. Zodat ik het niet hoef te doen.

Je heb een familierelatie gevonden met een totaal vreemde.

Ja. Totaal onverwacht misschien niet, maar wel heel bijzondere contacten opgedaan door stamboomonderzoek.

Rondhangen op begraafplaatsen is jouw idee van een goede tijdsbesteding.

Ja. Wanneer ik op een begraafplaats ben of in de buurt en wat tijd over vindt ik heb wel leuk om te kijken of een graven kan vinden met een van de namen uit mijn onderzoek of andere bijzondere graven. Zeker wanneer het oudere graven betreft is het erg interessant om te zien wat er in die tijd allemaal op vermeld werd.

De overlijdensberichten zijn jouw favoriete deel van de krant

Ja en nee. Ook hier hebben vele vrijwilligers van websites zoals online familieberichten het werk als scannen en sorteren al gedaan. Voor de lokale werkgroep zou ik het kunnen verzamelen, maar dit trekt mij niet echt.

Je huis is een museum

Dit begint zo langzamerhand wel steeds meer te komen. Mijn tante vindt regelmatig dingen van mijn opa en oma. Deze dingen vinden hun weg naar mijn huis. Zo staat er een tas op een stoel met daarin een aantal mapjes en twee cadeautjes. Tenminste dat dachten de kinderen heel hoopvol toen ze deze tas zagen. Maar het zijn meer cadeautjes voor mijn stamboom onderzoek en later ook voor de lezers hier. Voorzichtig ingepakt in cadeaupapier zijn twee lijsten met daarin weer mooie toevoegingen voor mijn stamboomonderzoek. Deze twee lijsten maken wel duidelijk dat het op een bepaalde moment waardevolle bezitting was. En deze bezittingen wezen mij op een hele andere mogelijkheid van onderzoek en bronnen die ik voor mijn opa en oma nog niet had aangeboord.

De spullen zal ik niet snel uitstallen in mijn huis. Misschien als ik er plek voor had gehad bij mijn werkplek, maar dat is op dit moment niet het geval. Daarom zal het allemaal zorgvuldig worden gescanned en gefotografeerd en gaat het daarna retour naar mijn tante.

Je ziet levensloop gebeurtenissen als mogelijkheden om je stamboom bij te werken.

Ja, dit klopt. En zeker met de mooie momenten van het leven werk ik met veel plezier mijn stamboom bij. Een geboortekaart, een trouwfoto. Het zijn mooie stukken om toe te voegen. Rouwkaarten zijn helaas een ander verhaal, ondanks dat deze vaak de meeste informatie over een leven bevatten en dus een mooie bron voor het onderzoek zijn.

Je wordt enthousiast wanneer er een nieuwe volkstelling wordt gepubliceerd.

Mijn onderzoek heeft niet veel met de volkstellingen, omdat er in Nederland veel meer en mooiere bronnen beschikbaar zijn. Maar er zijn zeker een aantal stukken waarvan ik niet kan wachten tot deze publiekelijk beschikbaar zullen zijn.

Je koopt impulsief oude foto’s in de kringloop en op rommelmarkten.

Dit heb ik niet met foto’s. Maar het gaat mij zeker aan het hart wanneer ik hoor dat er een huis is leeggehaald en dat alle familiefoto’s en papieren zijn weggegooid omdat ze niet wisten wat ze ermee konden doen en er zelf geen interesse in hadden. Dan lopen de rillingen over mijn rug.

Als ik dan van anderen hoor dat ze een collectie bidprenten hebben geërft of een collectie rouwkaarten en graag willen weten wie al die personen zijn. Dan wordt ik weer helemaal warm en steek ik graag de handen uit de mouwen.

En mocht je ooit een dergelijke beslissing moeten nemen, neem dat contact op met de lokale geschiedenis werkgroep of het regionale archief. Deze stukken kunnen heel waardevol zijn.

Je weet waar de lijken zijn opgeborgen / you know where all the bodies are buried.

Oke. Dit kopje is gewoon te grappig in het Engels om goed te kunnen vertalen. Maar wat ermee bedoelt wordt is dat je weet waar de meeste familieleden zijn begraven. Of misschien juist dat ze zijn gecremeerd. Iets wat je waarschijnlijk zonder deze hobby niet zou weten. En dat klopt voor mij zeker. Al is het wel iets waar ik nog veel hiaten in heb zitten.

Het twaalfde punt gaat over het controleren van de website waarop ik het bericht hebt gevonden en dat je dit ieder ochtend controleert of er nieuwe contacten en verbindingen zijn. Het liefst zou ik inderdaad iedere dag een tijdje aan mijn onderzoek besteden, maar helaas is dat op dit moment niet haalbaar.

Het oordeel? Ben ik verslaafd?

Het is een ontzettend leuke hobby, maar verslaafd? Wat vind jij? Laat het weten in een reactie.

Mocht je het originele bericht willen lezen, ik vond het hier.